کد مطلب:313885 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:180
اتفاقا عقرب پای او را که کفشش را درنمی آورد نیش زد
نگارنده گوید:
داستانی را كه از نظر خوانندگان محترم می گذرد، حضرت آیةالله آقای حاج شیخ مرتی حائری (ره) متوفای 24 جمادی الثانی 1406 ه. ق مصادف با 25 اسفندماه 1364 شمسی است. در تاریخ 22 محرم الحرام سال 1402 ه. ق برای مؤلف این كتاب نقل كرده اند: توضیح آنكه، حقیر یك روز خدمت معظم له رسیده نظر مبارك ایشان را درباره ی عزاداری سالار شهیدان، امام عظیم، حسین بن علی علیهماالسلام جویا شدم. ایشان، علاوه بر نوشته ای كه در این مورد مرقوم داشتند و همان ایام توسط حقیر در كتاب شریف عزاداری از دیدگاه مرجعیت شیعه چاپ شد، مطالب دیگری را هم فرموده و توصیه كردند: آنها را یادداشت كنید و در كتاب بیاورید، برای دوستداران اهل بیت علیهم السلام سودمند است در ضمن مطالب مزبور نقل كردند كه:
پدرم، مرحوم آیةالله العظمی آقای حاج شیخ عبدالكریم حائری یزدی (ره) مؤسس حوزه ی علمیه ی قم، ارادت عجیبی به هیئات و مجالس عزاداری اباعبدالله الحسین علیه السلام و دستجات سینه زنی در سوگ آن امام مظلوم علیه السلام داشت. نیز فرمودند: پدرم همیشه در ایام عاشورا، پیشاپیش هیئت سینه زنان قرار می گرفت و خود نیز سینه می زد. آن ایام در شهر مذهبی قم، روزها از مدرسه ی رضویه (واقع در خیابان آذر قم) دسته ی عزاداری به طرف حرم مطهر حضرت فاطمه ی معصومه علیهاالسلام راه می افتاد و دسته ای هم از طرف علما از مدرسه ی فیضیه به طرف حرم مطهر حركت می نمود افزون بر این، شبها نیز از مدرسه ی ملاصادق دسته ای حركت می كرد كه پدرم پیشاپیش آنان در حالی كه سینه می زد گام برمی داشت و ضمنا هیچ وقت در حال حركت از سادات جلوتر نمی افتاد.
در آن روزگار دسته ی عزاداران امام مظلوم حضرت سیدالشهدا علیه السلام همیشه با پای برهنه حركت می كردند و این امر با وضع خیابانها و كوچه های آن زمان كه بهداشتی نبود خالی از سختی و دشواری نبود.
سپس افزودند:
[ صفحه 210]
این ماجرا معروف و مشهور است و آنهایی كه سنشان اقتضا می كند آن را می دانند: آن سالها شبها در مسیر راه عقربهای زیادی دیده می شد و لذا خوف گزیده شدن افراد پابرهنه می رفت. روی این جهت، یكی از عزاداران می گوید: من كفشم را درنمی آورم چه، خوف آن را دارم كه عقرب پای مرا نیش بزند. اتفاقا عقرب پای او را كه كفشش را درنمی آورد نیش زد! و آن مرد در حال حاضر نیز كه محرم سال 1402 ه. ق است حیات می دارد و می توان قضیه را از خود او پرسید.
آری، پیروان مكتب اهل بیت علیهم السلام باید بزرگان شیعه را برای خود الگو قرار دهند، نه اینكه به مجرد آن كه دو تا اصطلاح علمی بلد شدند كتاب بنویسند كه امام حسین علیه السلام عالم به حوادث و جریانات آینده نبوده است!
این گونه افراد، بدانند یا ندانند، از خط سیر مكتب اهل بیت علیهم السلام به دور می باشند. خداوند انشاءالله این گونه گمراهان را هدایت بفرماید و اگر قابل هدایت نیستند محو و نابودشان گرداند آمین رب العالمین. [1] .
داستانی را كه از نظر خوانندگان محترم می گذرد، حضرت آیةالله آقای حاج شیخ مرتی حائری (ره) متوفای 24 جمادی الثانی 1406 ه. ق مصادف با 25 اسفندماه 1364 شمسی است. در تاریخ 22 محرم الحرام سال 1402 ه. ق برای مؤلف این كتاب نقل كرده اند: توضیح آنكه، حقیر یك روز خدمت معظم له رسیده نظر مبارك ایشان را درباره ی عزاداری سالار شهیدان، امام عظیم، حسین بن علی علیهماالسلام جویا شدم. ایشان، علاوه بر نوشته ای كه در این مورد مرقوم داشتند و همان ایام توسط حقیر در كتاب شریف عزاداری از دیدگاه مرجعیت شیعه چاپ شد، مطالب دیگری را هم فرموده و توصیه كردند: آنها را یادداشت كنید و در كتاب بیاورید، برای دوستداران اهل بیت علیهم السلام سودمند است در ضمن مطالب مزبور نقل كردند كه:
پدرم، مرحوم آیةالله العظمی آقای حاج شیخ عبدالكریم حائری یزدی (ره) مؤسس حوزه ی علمیه ی قم، ارادت عجیبی به هیئات و مجالس عزاداری اباعبدالله الحسین علیه السلام و دستجات سینه زنی در سوگ آن امام مظلوم علیه السلام داشت. نیز فرمودند: پدرم همیشه در ایام عاشورا، پیشاپیش هیئت سینه زنان قرار می گرفت و خود نیز سینه می زد. آن ایام در شهر مذهبی قم، روزها از مدرسه ی رضویه (واقع در خیابان آذر قم) دسته ی عزاداری به طرف حرم مطهر حضرت فاطمه ی معصومه علیهاالسلام راه می افتاد و دسته ای هم از طرف علما از مدرسه ی فیضیه به طرف حرم مطهر حركت می نمود افزون بر این، شبها نیز از مدرسه ی ملاصادق دسته ای حركت می كرد كه پدرم پیشاپیش آنان در حالی كه سینه می زد گام برمی داشت و ضمنا هیچ وقت در حال حركت از سادات جلوتر نمی افتاد.
در آن روزگار دسته ی عزاداران امام مظلوم حضرت سیدالشهدا علیه السلام همیشه با پای برهنه حركت می كردند و این امر با وضع خیابانها و كوچه های آن زمان كه بهداشتی نبود خالی از سختی و دشواری نبود.
سپس افزودند:
[ صفحه 210]
این ماجرا معروف و مشهور است و آنهایی كه سنشان اقتضا می كند آن را می دانند: آن سالها شبها در مسیر راه عقربهای زیادی دیده می شد و لذا خوف گزیده شدن افراد پابرهنه می رفت. روی این جهت، یكی از عزاداران می گوید: من كفشم را درنمی آورم چه، خوف آن را دارم كه عقرب پای مرا نیش بزند. اتفاقا عقرب پای او را كه كفشش را درنمی آورد نیش زد! و آن مرد در حال حاضر نیز كه محرم سال 1402 ه. ق است حیات می دارد و می توان قضیه را از خود او پرسید.
آری، پیروان مكتب اهل بیت علیهم السلام باید بزرگان شیعه را برای خود الگو قرار دهند، نه اینكه به مجرد آن كه دو تا اصطلاح علمی بلد شدند كتاب بنویسند كه امام حسین علیه السلام عالم به حوادث و جریانات آینده نبوده است!
این گونه افراد، بدانند یا ندانند، از خط سیر مكتب اهل بیت علیهم السلام به دور می باشند. خداوند انشاءالله این گونه گمراهان را هدایت بفرماید و اگر قابل هدایت نیستند محو و نابودشان گرداند آمین رب العالمین. [1] .
[1] عزاداري از ديدگاه مرجعيت شيعه، ص 171، چاپ ششم محرم الحرام 1415 هجري قمري.